| english | αρχική | κοσμοθέαση | βιογραφικά | βιβλία | δημοσιεύσεις | Πίνακας Μαθημάτων |




«Η παιδεία είναι δεύτερος ήλιος
  για τους κατόχους της.»




Και ποια άραγε είναι αυτή η παιδεία που σχετίζεται με τις Πανελλαδικές; Ο γονιός με το βιβλίο στο χέρι και ο υποψήφιος να προσπαθεί να αναπαραγάγει από μνήμης ακόμα και τις τελείες του σχολικού βιβλίου;

Εκεί έχουμε φτάσει ακριβώς: Στην αντικατάσταση της Παδείας από την παπαγαλία. Και όπου δεν υπάρχει παπαγαλία στο 100%, όπως στα Μαθηματικά, δεν υπάρχει βάθος στην κατανόηση: ποιος πανεπιστημιακός δάσκαλος στα Μαθηματικά είναι ευχαριστημένος από το μέσο επίπεδο του νεοεισαγόμενου φοιτητή ή φοιτήτριας;

Τεράστιο επίσης πρόβλημα η παγίδευση. Σου αρέσει δεν σου αρέσει το αντικείμενο στο οποίο πέρασες δεν μπορείς να αλλάξεις. Κάνεις δεν κάνεις για τα Μαθηματικά (ή ό,τι άλλο) θα τα υποστείς αλλιώς ξέχνα τις σπουδές.

Πέρα λοιπόν της έλλειψης παιδείας στις Πανελλαδικές, υπάρχει και το ψυχολογικό. Η βάναυση συμπεριφορά μιας κοινωνίας σε παιδιά 17 και 18 ετών, η οποία εδράζεται στη μη αναγνώρισή τους ως δικά μας παιδιά· το αποτέλεσμα ενός υπερδιογκωμένου «εγώ» που θρυμματίζει την ελληνική κοινωνία εδώ και δεκαετίες.


Τι γίνεται στις άλλες χώρες; Για παράδειγμα στις ευρωπαϊκές;

Πάει ο απόφοιτος Λυκείου στο Πανεπιστήμιο και εγγράφεται. Εκτός από μικροδιαφορές στη διαδικασία, η ουσία είναι η ίδια σχεδόν παντού. Πας και εγγράφεσαι. Στην Ελλάδα ο περισσότερος κόσμος δεν το ξέρει ούτε μπορεί καν να το φανταστεί. Θεωρεί τις Πανελλαδικές κάτι σαν τη βαρύτητα: νόμο της Φύσης.

Επιπλέον, αν κάποιος μπει σε ένα Τμήμα και διαπιστώσει ότι το αντικείμενο δεν είναι αυτό που νόμιζε, μπορεί πάντα να κάνει αίτηση σε ένα άλλο. Σε εμάς υπάρχει η τιμωρία (τιμωρία σκληρή και ανορθολογική!) της παγίδευσης. Άρα παράγουμε χειρότερους αποφοίτους από εκείνους που θα μπορούσαμε να παράγουμε.

Ας δούμε στη συνέχεια πώς θα μπορούσαν να καταργηθούν οι Πανελλαδικές Εξετάσεις, που αποτελούν σχεδόν μοναδικό φαινόμενο παγκοσμίως, λες και η σύγχρονη Ελλάδα ανακάλυψε κάτι που κανείς άλλος δεν είχε σκεφτεί μέχρι τώρα...


Βασική συνθήκη:

Υπάρχει ένας κόσμος που ζει από τις Πανελλαδικές. Αυτοί οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί ούτως ή άλλως ζουν από το συνολικό παραγόμενο προϊόν της χώρας. Ως εκ τούτου δεν αποτελεί κατ᾽ ουσίαν δαπάνη για το εθνικό προϊόν η αλλαγή του ρόλου τους: Να προσληφθούν στα Δημόσια σχολεία (και μπορεί αυτό να γίνει σταδιακά, αλλά με πρόγραμμα) όσοι εκπαιδευτικοί χρειάζονται για να επανέλθει ο ρόλος του φροντιστηρίου στη φυσιολογική του κατάσταση, αυτή της υποστήριξης κυρίως για τις τάξεις πριν τη Γ Λυκείου. Ούτως ή άλλως βγάζουν το ψωμί τους από αυτό που όλοι μαζί παράγουμε. Κανείς δεν πρέπει να χάσει το ψωμί του, αλλά επιτέλους η χώρα χρειάζεται παιδεία. Ούτε χρειάζεται να μετακινηθούν. Εκεί που έχει περισσότερο πληθυσμό εκεί έχει και περισσότερες ανάγκες.


Τι θα γίνει με τις Ιατρικές/Νομικές;

Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Σκληρά ανταγωνιστικά πεδία μπορούν να συνεχίσουν να έχουν δύσκολες εξετάσεις, αν και αυτό δεν είναι απαραίτητο. Σε άλλες χώρες απαιτούν ήδη ένα πτυχίο σε σχετικό κλάδο με καλή επίδοση. Άρα μια παραλλαγή του συστήματος είναι και αυτή. Ούτως ή άλλως ένας γιατρός θα πρέπει να μάθει Βιολογία και ένας Νομικός θα πρέπει να μάθει γλώσσα. Παραλλαγές, χωρίς εξετάσεις υπάρχουν και άλλες.


Και πώς θα γίνεται η επιλογή;

Αν θέλεις να σπουδάσεις Μαθηματικά πας και κάνεις αίτηση εγγραφής στο Τμήμα που θέλεις. Όταν λήξει η ημερομηνία των αιτήσεων, αν το Τμήμα δεν συμπλήρωσε τις θέσεις που έχει, τους αποδέχεται όλους. Αν κάνουν αίτηση περισσότεροι από όσες είναι οι διαθέσιμες θέσεις, το Τμήμα επιλέγει με όποιο τρόπο θέλει. Με βαθμό απολυτηρίου Λυκείου και με εξετάσεις σε ένα από τα βασικά αντικείμενα από ένα βαθμό και κάτω.

Αν κανείς δεν επιλεγεί, και θέλει να σπουδάσει μαθηματικά, δοκιμάζει στο επόμενο Τμήμα Μαθηματικών. Αν αποτύχει σε όλα, θα αποτύγχανε ούτως ή άλλως στις Πανελλαδικές. Δεν είμαστε στο 1970 που οι θέσεις ήταν ελάχιστες. Σήμερα υπάρχει πληθώρα θέσεων. Κάποιος που θέλει να σπουδάσει θα βρει να σπουδάσει. Και η τεχνολογία σε κάθε βήμα της επιλογής μάς επιτρέπει να έχουμε πλήρη διαφάνεια.


Μα να χαλάσουμε το μόνο αδιάβλητο σύστημα της χώρας;

Πρώτον σε καμία περίπτωση δεν είναι αδιάβλητο. Δεύτερον είναι σκληρά ταξικό.

Το σύστημα αυτό είναι απομεινάρι μιας εποχής που Πανεπιστήμιο είχε μόνο η Αθήνα και η Θεσαλλονίκη. Ο κόσμος προχωράει. Και αδιάβλητο να ήταν, το αδιάβλητο δεν είναι παιδαγωγικός όρος: αδιάβλητος είναι και ο θάνατος, αλλά δεν ξέρω πολλούς να τον προτιμάνε για αυτό τον λόγο. Ούτως ή άλλως με ένα ελεύθερο σύστημα, με διαφάνεια σε κάθε βήμα, δεν τίθεται θέμα διαβλητότητας. Η διαδικασία που πρέπει σήμερα να κάνει ένας υποψήφιος αν αμφισβητεί τους βαθμούς στο γραπτό του είναι απίθανη. Κανείς πρακτικά δεν το κάνει. Άρα είμαστε υποχρεωμένοι να εμπιστευτούμε τους βαθμολογητές. Από πού προκύπτει όμως ότι έκαναν καλά τη δουλειά τους; Επειδή ΔΕΝ προκύπτει, το αδιάβλητο έχει να κάνει αποκλειστικά με τη μη διαρροή των θεμάτων και την αυστηρή επιτήρηση.
Να ξεκολλήσουμε επιτέλους από το ...1970. Για ένα καλύτερο Πανεπιστήμιο, για φοιτητές με αγάπη για αυτό που σπουδάζουν, για παιδιά με κέφι και όρεξη για σπουδές και όχι συντετριμμένα μυαλά από τη διαδικασία των Πανελλαδικών.


Ιούνιος 2024, Αντώνης Τσολομύτης

.